Een quote waar ik erg om heb moeten lachen komt uit 1953 (Rik Launspach).
“Toen God de wereld schiep, vergat Hij Zeeland.
Hij maakte de continenten, de oceanen, de oerwouden en de poolkappen, maar aan Zeeland kwam hij niet toe.
Toen ze vijf was, had ze het voor het eerst gehoord. Van verbazing had ze een halve minuut haar adem ingehouden, want ze was geboren in Zeeland.
Op de zesde dag was de schepping klaar, maar de plek in Noord-Europa waar Rijn en Maas in zee uitkwamen, had nog niet eens een rudimentaire vorm. Als een onvolgroeide foetus lag het tegen de rest van het werelddeel aan, het was geen land, maar ook geen zee. Het was een onbegaanbare, kale moeraswoestenij waar mens en dier tot het einde der tijden diep in de modder zouden wegzakken. Een uitgestrekte delta waar de rivieren regelmatig hun loop verlegde en het tij twee keer per dag de zee door geulen en slenken trok. Er waren geen bomen, geen struiken, er was nergens schaduw voor de feller zon in juli en augustus, nergens beschutting voor de wind en de stormen die in de herfst en winter onafgebroken uit het westen over de vlakte raasden.
Het was, kortom, niet Zijn bedoeling dat je er ging wonen.”
De blogs horende bij deze 30 book challenge vindt je hier.