Titel: De stomme van Kampen
Schrijver: Thea Beckman
Jaar van uitgifte: 1992
Flaptekst:
Hendrick Avercamp is de oudste zoon van een apothekersgezin en is doof. In de zestiende eeuw betekent dat dat je niet meetelt in de maatschappij, want je kunt niets horen, je kunt niet praten, laat staan dat men je iets kan leren. Maar zijn moeder legt zich er niet bij neer en leert hem, met een zelf bedachte methode, schrijven en lezen. Het blijkt bovendien dat Hendrick tekentalent heeft. Als de IJssel tijdens een strenge winter dichtvriest is hij niet weg te slaan van het ijs. Gefascineerd kijkt hij naar de mooi aangeklede mensen en de vrolijkheid. ’s Avonds thuis probeert hij die schaatsers te tekenen.
Thea Beckman beschrijft op haar geheel eigen wijze hoe Hendrick zich ondanks zijn handicap weet te ontwikkelen tot een bekend schilder, wiens winterlandschappen nu in musea over de hele wereld hangen.
Leeswaarschuwing
Onderstaande tekst kan details van de plot en/of de afloop van het verhaal bevatten.
Hendrick, de in 1585 geboren zoon van de Kampense apotheker Avercamp, blijkt volkomen doof te zijn. Zijn moeder ontwikkelt een manier om hem te leren lezen, zodat hij in taal kan gaan denken. Ondanks het feit dat veel mensen om hem heen hem totaal niet kunnen of willen begrijpen, zal ook Hendrick een beroep leren: hij ontwikkelt zijn tekentalent. Als hij 18 jaar is, vertrekt hij naar Amsterdam. Na het behalen van de meestertitel gaat hij terug naar Kampen, om daar te werken aan zijn wintertaferelen en landschappen. Bevat naschrift over het verdere verloop van Avercamps leven en over de plaats die Avercamps werk in de schilderkunst inneemt. Het is duidelijk dat de auteur het nodige historisch onderzoek heeft gedaan. Het verhaal bevat vrij veel slordige spreektaal; Beckman is soms meer een vertelster dan een schrijfster. Omslag: reproductie van ‘IJsvermaak’ van H. Avercamp in een breed oranje-rood kader. Dit boek geeft lezers vanaf ca. 12 jaar een goed inzicht in de wereld van een doof kind en van de schilder.
Mijn mening/ervaring: Dit boek is een typische Thea Beckman boek.
Dit is het 76ste deel in de categorie “Uitgelezen”. Op deze pagina houd ik bij welke boeken ik uitgelezen heb.