Titel: De gelukkige huisvrouw
Schrijver: Heleen van Royen
Jaar van uitgifte: 2000
Flaptekst:
Heleen van Royen (1965) is fultime schrijfster. Ze publiceerde twee romans en een bundel columns, en werkt momenteel aan haar derde roman. Van haar debuutroman De gelukkige huisvrouw werden tot op heden meer dan 150.000 exemplaren verkocht. Een vertaling verscheen in onder meer Duitsland, Engeland, Frankrijk, Noorwegen, Denemarken, Finland en Zweden. Een toneelversie van De gelukkige huisvrouw werd met veel succes en lovende recensies opgevoerd door het Maastrichtse gezelschap Het vervolg. Inmiddels is een verfilming in de maak, onder regie van Oscar-genomineerde regisseuse Paula van der Oest.
Bij het verschijnen van De gelukkige huisvrouw in april 2000 bleek als snel dat Heleen van Royen met haar debuutroman een gevoelige snaar had getroffen bij talloos veel mannen en vrouwen. Met humor en vaart beschrijft zij het leven van een ‘kakmadam’ uit Aerdenhout, die bijna ten onder gaat aan een rampzalige bevalling, een post-partum psychose en de queeste naar haar jong overleden vader. Maar het was toch vooral de wijze waarop zij de mythe van ‘de roze wolk’ doorprikte, hetgeen talloze interviews, e-mails en ontroerende reactie van lezers tot gevolg had.
’Achter elkaar uitgelezen! Goed geschreven, ontroeren en geestig.’ – Mariëlle Osté, Rails
’Een brutaal boek van moderne snit.’ De Volkskrant
’Er is niets vrouwelijkers dan Frau Von Royen. Haar boek heeft behalve grote amusementwaarde ook literaire kwaliteit.’ – Peter Wilfert, Uitgever van Rowohlt, Nieuwe Revu
’Van Royen is een literaire provocateur. Ze brengt een nieuw type roman de Nederlandse literatuur binnen, waarin ze met volle kracht de vloer aanveegt met het zoetige genre van de bildungsroman van schrijfsters als Isabel Allende of, bij ons, Margriet de Moor, Tessa de Loo en Nelleke Noordervliet […] Ze drukt de lezer keer op keer met zijn neus op de feiten.’ – Kees ’t Hart, De Groene Amsterdammer
Leeswaarschuwing
Onderstaande tekst kan details van de plot en/of de afloop van het verhaal bevatten.
Maak kennis met Lea Meyer-Cornelissen, een 31-jarige ‘kakmadam’ uit Aerdenhout, die emancipatie een vies woord vindt en wier echtenoot Harry in het vastgoed zit (‘wat dat is weet ik niet, maar het geld komt met scheppen binnen’). Op een kwade dag besluit Harry dat hij een kind wil. Lea stemt toe, nadat ze zijn overeengekomen dat hij haar elke avond zal nemen. Lea’s lesbische vroedvrouw Machteld heeft de aanstaande moeder een thuisbevalling aangepraat, maar de weeën zetten niet door en na urenlang modderen moet Lea alsnog naar het ziekenhuis. De baby wordt langs de ‘natuurlijke’ weg ‘gehaald’- via schaar, pomp en tangen. De bepaald niet vlekkeloze geboorte van Harry jr. blijkt het startschot voor een ontroerend en aangrijpend verhaal. Iedereen in Lea’s omgeving is in de – roze – wolken, behalve Lea zelf. Ze ontspoort volledig, wordt opgenomen in een kliniek en belandt uiteindelijk op de sofa van jetset-shrink Beau van Kooten. Hij probeert haar ervan te overtuigen dat de tragische dood van haar vader – toen Lea dertien jaar was – de oorzaak is van huidige crisis… ‘De gelukkige huisvrouw’ is het moedige, zowel hilarische als ontroerende verslag van een vrouw die vecht voor zichzelf, om in het reine te komen met haar verleden.
NBD|Biblion recensie
Dit boek had alles om een bestseller te worden: een goed-ogende auteur (1965, medewerkster aan diverse glossy’s) wier man (Ton van Royen) een populair tv-programma maakte, een geoliede publiciteitscampagne, en, last but not least, een onderwerp dat velen aan zal spreken. Lea Meyer-Cornelissen, een 31-jarige makelaarsvrouw in Aerdenhout voor wie emancipatie een vies woord is, heeft alles wat haar hartje begeert. Wanneer haar man Harry het in zijn hoofd haalt dat hij een kind wil, stemt zij toe, op voorwaarde dat hij haar elke avond zal beminnen. Ze raakt dan ook spoedig in verwachting. Er lijkt geen vuiltje aan de lucht, maar de in detail beschreven bevalling (met de tang) wordt een ramp en Lea belandt in een postnatale psychose. In de loop van de psychiatrische behandeling komt ze er achter dat ze de zelfmoord van haar vader niet heeft verwerkt, twintig jaar geleden, een direct gevolg van de echtscheiding van haar ouders. In een vraaggesprek met Vrij Nederland bekende de schrijfster dat de roman deels autobiografisch is. Een vlot relaas met veel dialogen, korte zinnen en een onverbloemd taalgebruik, dat wel eens aan werk van Marijke Howeler doet denken.
Mijn mening/ervaring: Dit boek is een hype. dat begreep ik nooit. Na jaren het boek toch maar aangeschaft en gelezen. En nu? Nu snap ik het nog steeds niet. De hoofdpersonen zijn oppervlakkig en egocentrisch. De verhaallijnen te gemaakt en schrijfstijl is ook niet fantastisch. Ik heb het boek vrij snel uitgelezen, maar alleen omdat ik van mezelf pas aan het volgende boek mocht beginnen als dit boek uit was.
Dit is het 24ste deel in de categorie “Uitgelezen”. Op deze pagina houd ik bij welke boeken ik uitgelezen heb.